Cienfuegos - Trinidad

Na een gezellig en goed ontbijt bij onze hosts rijden we richting Trinidad. We gaan eerst tanken en dan worden we door een vrij opdringerige en dominante Cubaan er op gewezen dat er een nagel in onze rechter achter band zit. De Cubaan wijst naar een mannetje en zegt dat deze ons naar zijn garage kan brengen en de band voor 10 CUC kan laten maken. Dit besluiten we maar te doen. De Cubaan stapt in onze auto en brengt ons naar een louche garage waar een aantal Cubanen onderuit gezakt in een stoel niets zitten te doen. In Chili hebben we een goede ervaring met het maken van een lekke band dus we hebben goede hoop. Dan arriveert ook de dikke, vervelende Cubaan van het benzinestation en onze hoop vervliegt meteen. Hij begint allerlei dingen te roepen en al snel hebben we niet 1 gat, maar 2 gaten in onze band. Als Jorrit vraagt wat het kost en wilt betalen, wuift de Cubaan zijn geld weg en zegt ‘later, later’. De andere Cubaan die ons gebracht heeft, begint onze auto te wassen, als Jorrit zegt dat dit niet nodig is zegt de vervelende Cubaan dat hij dit gratis doet en we niet hoeven te betalen. Als ze onze band op de auto gaan leggen, vertelt de Cubaan dat ook onze binnenband kapot was en ook het ventiel vervangen is. Hij stopt van alles in Jorrit z’n zakken om dit te bewijzen. We geloven er natuurlijk geen fluit van en we vragen wat het nu kost. De Cubaan zegt 75 CUC voor alles. Ik zie dat Jorrit ineens witheet geworden is. We geven dit aan dit absoluut niet willen te betalen. Jorrit ziet er uit alsof hij de Cubaan wilt aanvallen. Ik zeg dat we dit niet gaan betalen en we maximaal 20 CUC betalen, anders bellen we de politie. Gelukkig is de Cubaan hier van onder de indruk en gaat akkoord met 20 CUC. We rijden met piepende banden weg en ik ben bang dat we onze banden weer lek rijden. Onze ramen zijn nog smeriger dan ze al waren. Jorrit is echt woedend en moet even afkoelen. Ik rijd de rit verder en durf niet meer door een kuil te rijden. We komen aan bij een leuk restaurantje aan het water en eten een sandwich. Als we weer weg willen rijden, zegt een aardige Cubaanse toiletjuffrouw wat in het spaans en wijst naar onze band, niet te geloven, zelfde band, weer lek. Of nog steeds. Jorrit is wederom woedend en denkt erover na om terug te rijden. Dit doen we natuurlijk niet en Jorrit legt de reserveband erop. Dit doet hij erg behendig en wordt wat geholpen door een aardige Cubaanse buschauffeur die er gelukkig geen geld voor hoeft. Na voorzichtig gereden te hebben komen we aan bij onze host in Trinidad. Haar broer brengt Jorrit naar een bandenmaken en Jorrit moet 20 CUC betalen, bizar. Maar ja, wat moeten we anders. Jorrit mag geen woord zeggen, anders wordt hij weer opgelicht zegt onze host. De band wordt amateuristisch geplakt dus ik ben benieuwd hoe lang hij het volhoudt. We lopen Trinidad in en slenteren wat rond, eten Churros en drinken een drankje in een typische Cubaanse bar. Dan is het al donker en eten bij onze hosts van onze Casa particulares. Super aardige en lieve mensen. Het eten is goed, maar veel, heel veel. We krijgen kip, met rijst en bonen, salade met tomaten, komkommer, avocado, gebakken banaan, brood en als toetjes, flan, wederom super lekker. Koken kunnen ze wel. Ook krijgen we thee na met zelfgebakken koekjes. We proberen Domino te spelen, maar kennen de regels niet en vinden het dus niet erg boeiend.