Dag 2 Pucon

Na een hele korte en onrustige nacht en kapot moe, staan we op om de vulkaan te beklimmen. We krijgen een ontbijtpakketje mee en rijden naar onze travel agent waar we de excursie geboekt hebben. We zijn de enige 2 en hebben dus een soort van privé tour, chill! De weg naar de vulkaan toe, is nogal bumpy, goed om wakker te worden zeg maar. Aangekomen bij base camp, overleggen de gids en de eigenaar die ons gebracht heeft, nog even goed of het wel verantwoord is om de vulkaan te beklimmen en of het überhaupt de moeite waard is, er hangt aardig wat bewolking rondom de krater en het zou dus goed kunnen dat we halverwege weer om moeten keren, maar we beslissen om toch te gaan en wellicht teleurgesteld te worden. We zijn immers maar 1 dag in Pucon en wellicht krijgen we de kans nooit meer een actieve vulkaan te beklimmen. En de beklimming op zich is al een ervaring. We hebben overal gelezen dat mensen die de vulkaan beklimmen de eerste 400 meter per kabelbaan afleggen, maar onze gids vindt dit zonde van het geld, dus gaan we lopen. Pff..ik ben al moe als we die eerste 400 meter afgelegd hebben. Gelukkig ligt er daar geen sneeuw, maar alles wat we afleggen is dus heuvelopwaarts, we zijn dus echt aan het beklimmen. De eerste 1000 meter zijn zwaar, loeizwaar, we moeten in het ritme komen, het is vroeg, we hebben weinig geslapen en het is alsof je continue aan het traplopen bent en dan in de sneeuw. Je moet dus ook goed je evenwicht bewaren en uitkijken waar je je voeten neerzet. We lopen zigzaggend zodat we niet stijl omhoog hoeven te lopen. De sneeuw is nog best wel dik. Maar het uitzicht is adembenemend. We kijken uit op Pucon en de andere vulkaan, die niet actief is, Quetrupillan. We stoppen een aantal keer om bij te komen, als we op ongeveer 1400 meter zijn, nemen we een korte eetpauze. Wauw wat een uitzicht, maar mijn god wat ben ik al kapot zeg. Mijn rechterbovenbeen is flink aan het verzuren en ik merk dat mijn conditie niet optimaal is. Maar goed, we gaan verder. Jorrit voelt het ook wel in zijn benen, maar is wat minder vermoeid gelukkig. Het wordt steeds steiler en we moeten goed gebruik maken van de ijspick en onze bergschoenen om houvast te hebben. Je schopt als het ware je schoenen in de sneeuw. Sommige stukken zijn iets minder stijl, onze gids noemt dit vlak, ahum. We komen steeds dichterbij de krater en voor ons lopen een aantal andere kleine groepjes. Ook achter ons loopt een klein groepje, ook zij hebben het zwaar. De gids vraagt op een gegeven moment aan mij hoe moe ik ben op de schaal van 1 op 10. Ik zeg..uh ‘8’. Hij knikt bedachtzaam en ik vraag wat dit betekent. Hij geeft aan dat het laatste uur echt heel steil is en dus moeilijk en bovendien moeten we dan de crampons onder onze schoenen binden, wat dus nog moeilijker en moeizamer lopen betekent. Hij zegt dat ik er ook op bedacht moet zijn dat we ook nog moeten afdalen, wat ook heel vermoeiend is. Maar we gaan stug door. Als we bijna bij het laatste punt aankomen, pauzeren we om de crampons om te kunnen binden en onze beschermkleding aan te trekken. De gids kijkt naar boven, waar inmiddels dikke wolken rondom de krater zijn gaan liggen en ook de wind is flink aangetrokken. Hij twijfelt en geeft aan dat hij het beter vindt om hier te stoppen en hij niet weet of het wel verantwoordt is om door te gaan. Ook zegt hij dat er flink wat giftige gassen uit de krater komen en we er niet lang kunnen blijven. Dus besluiten we gezamenlijk om het erbij te laten en te genieten van het uitzicht wat we nu hebben. Wel zwaar teleurgesteld, maar enigszins ook opgelucht dat ik het laatste, mega steile stuk niet hoef te beklimmen en hoef af te dalen, zetten we de daling in. We binden de plastic glider onder ons en glijden naar beneden. Super tof! Het gaat echt keihard en we moeten ons zelf afremmen met onze ijspick anders worden we gelanceerd. Ik raak op een gegeven moment uit balans en vlieg bijna uit het pad maar kan mezelf nog net onder controle krijgen, Jorrit schrikt hier zo van dat hij ook balans raakt en een soort van halve duikrol/koprol maakt en van het pad schiet. Gelukkig krijg ik dit niet mee en kan hij het me daarna stralend en lachend vertellen. Waar ik uiteraard niet om mee kan lachen. Hoe lager we komen hoe moeilijker het glijden wordt helaas, op een gegeven moment gaan we in een treintje naar beneden, de gids voorop, super relaxt, het uitzicht is nog steeds adembenemend. We merken weer hoe goed onze gids is, want op een gegeven moment zegt hij dat we moeten afremmen omdat hij denkt dat er een rots op het pad ligt en inderdaad, dit is het geval. Nogal gevaarlijk want je gaat met een behoorlijke snelheid naar beneden, dus je kan wel een been breken, of erger. We zijn super blij met Ruben, onze gids dus. Het laatste stuk moeten we lopen, door flink dikke sneeuw, wat mega zwaar is. Dan pas voel ik hoe vermoeid ik ben en hoe zwaar mijn benen voelen. Jorrit is ook super moe, maar vond de Tafelberg beklimmen zwaarder geeft hij aan (??) ik niet dus. Ik denk dat dit wel het zwaarste is wat ik ooit gedaan heb. Of het is de combinatie, vermoeid, net hersteld van griep etc. Maar jemig, wat een heftig iets, ik ga thuis werken aan mijn conditie heb ik besloten. Maar wat een ervaring, wat een uitzicht en wat stoer om dit samen mee te maken. En wat boffen we met onze gids, Ruben, wat een goede, relaxte en leuke kerel. Wel ontzettend jammer dat we de krater niet hebben kunnen zien, maar goed, onze veiligheid en gezondheid is duizend malen belangrijker. We worden weer opgepikt door de eigenaar en terug naar het kantoor gebracht. Daar drinken we op het terras nog een drankje samen met de gids en wat medewerkers, met uitzicht op de vulkaan. Kapot moe, bezweet en stinkend gaan we terug naar het hotel en pikken we onze bagage op en rijden door naar Valdivia. Wat nog tweeenhalf uur rijden is. Jorrit heeft gelukkig nog energie om te rijden, maar als we aankomen, springen we onder de douche, bestellen we roomservice en duiken ons bed in. Godzijdank zijn ze in Chili een stuk moderner en hebben ze TV met engelse kanalen. Top, lekker filmpje kijken en daarna snurken. Wat een dag, we hebben gewoon een actieve vulkaan beklommen, wow!!