Cheetah breeding centre - Cape Vidal

Nathan, activiteiten begeleider, brengt ons samen met Emma, een zuid-afrikaanse die ervaring opdoet in de lodge naar het breeding centrum. Verdeelt over twee groepen worden we naar de verblijven van de volwassen cheetah’s gebracht. Best spannend aangezien het katactigen blijven die onverwachtse dingen kunnen doen. De cheetah’s worden hier opgevangen nadat zij in gevangenschap geleefd hebben bijvoorbeeld als huisdier of gewond zijn geraakt of op een andere manier in het centrum terecht zijn gekomen. Ze zijn nu tam gemaakt en kunnen heel moeilijk weer terug uit gezet worden in het wild. Bij de pas geborene wordt er per geval bekeken, of ze uitgezet kunnen worden in het wild. Dit is tot nu toe nog maar 3 keer gebeurd. De cheetah’s zijn indrukwekkend mooi. Ze bewegen zich heel soepel. Er komt er een direct op ons afgelopen en kijkt alsof we een lekker hapje zijn. Een van de guides gaat tussen de cheetah en ons in staan. De cheetah laat zich vallen en gaat op zijn rug liggen rollen op de grond alsof hij geaaid wilt worden. Bizar maar super aandoenlijk. We mogen allemaal op de foto vlakbij de cheetah. (Heelaas) mochten wij ze niet aaien, dit omdat het erg druk is geweest de laatste tijd en de cheeta’s het een beetje zat zijn. 1 persoon vroeg toch nog even of het niet kon, waarop 1 van de guides, zei “hoe zou u het vinden als er elke dag hordes mensen komen om je te aaien en op de foto te gaan?”. Daarmee was alles wel gezegd. De jonge cups mochten we wel aaien. Ze waren nog lekker speels, en eentje kwam al vrij snel tussen de groep mensen liggen. Jin heeft hem nog kunnen aaien. Het leverde allemaal mooie foto’s en lachende gezichten. Hierna gingen we naar Caracal kat, deze waren behoorlijk schuw, en hadden het niet zo op mensen. Toch konden we er 2 zien, 1 in de boom, en 1 op de grond. Toen kwamen we in een kooi met…….? Ja onze huis kat! Het leek allemaal niet zo bijzonder, maar de lieve african wild cat, wordt wel met uit sterven bedrijgd. Het was 1 wat groter moeder kat en 2 kleintjes. Als laatst gingen we naar de Serval kat. Je kon deze kat herkennen aan de huid die over de schouder van zo’n stamhoofd hangt. Erg triest om te horen dat ze nog steeds daarvoor worden gestroopt. Verder had hij grote oren en ligt hij altijd met 1 oor op de grond als ze slapen. De Serval kat heeft hele gevoelige oren, optrilling van kilometers afstand kan horen en inschatten. Deze instelling is opgericht door een stel, dat genoeg land hadden en een passie voor de cheetah. Nu proberen ze met behulp van het geld dat ze verdienen aan deze bezichtigingen, zo veel mogelijk katachtigen/cheetahs te helpen. Eind doel is uiteindelijk zoveel mogelijk terug in de natuur uit zetten. Dit kost heel veel tijd en geld. Na heel wat foto’s en verhalen, gingen we terug naar de wildebees om na een kop thee te vertrekken naar Cape Vidal. In St Lucia hebben we nog even de laatste boodschappen gedaan, heel leuk kust stadje. De weg naar Cape Vidal was wederom schitterend, ik vind het ongelooflijk hoe veelzijdig Zuid Afrika is. Ook dit was weer one of a kind. Schitterend groen, heuvelachtig en met de blauwe zee op de achtergrond en heerlijk rustig, geen Nederlanders! De camping was ook netjes, we deden ons ritueel weer(vuurtje stoken op een geimproviseerde braai op bakstenen, eten, koken etc) en lekker vroeg slapen.