Reis naar Buenos Aires

8 september

Onze wekker gaat om 3.45u. Onze tassen zijn al ingepakt gelukkig, dus wat laatste dingen in de tas mikken, boel opruimen en in de uber op naar het vliegveld. Gelukkig is het vliegveld van Kaapstad niet heel groot, dus we vinden al snel een bedrijfje dat onze backpacks kan sealen (handmatig) en lopen naar de servicedesk van South African airlines om te vragen of zij ons niet alvast kunnen inchecken. Het enige wat ze kunnen doen is ons pre inchecken. We krijgen al wel een boarding pass mee, maar ons wordt duidelijk verteld dat we echt op tijd moeten zijn voor onze vlucht in Johannesburg, anders vertrekt het vliegtuig zonder ons. Helaas moeten we nog steeds onze bagage ophalen in Johannesburg en opnieuw inchecken. Er is geen samenwerkingsverband tussen Comair en South African Airlines. K..zooi. Maar goed, we lopen daarna naar de incheckbalie van Comair (British Airways) en een hele aardige grondstewardess helpt ons inchecken. Ze checkt onze bagage als business class in zodat deze als eerste op de band komt in Johannesburg, ze probeert ons nog over te boeken naar een eerdere vlucht, maar dit is niet mogelijk omdat we niet rechtstreeks hebben geboekt bij British Airways. Maar ze verzekert ons ervan dat de vlucht op tijd is en we alles moeten halen. Ook regelt ze stoelen vooraan in het vliegtuig zodat we snel het vliegtuig uit kunnen. We drinken een kop thee bij Mugs & Beans (de laatste bij dit geweldige concept in SA) en eten wat fruit met muesli en yoghurt. De vlucht met Comair is uitstekend, beter dan verwacht. Een vrolijke piloot maakt allerlei grapjes, super grappig, nooit eerder meegemaakt. Goede service, we krijgen zelfs een ontbijtje aangeboden, ik moet er niet aan denken, maar Jorrit slurpt alles als zoete koek naar binnen. Jorrit vraagt aan de purser of we als eerste het vliegtuig uit mogen en we mogen dan ook eventjes business class zitten. Helaas moeten we ook nog met de bus naar de aankomsthal, dus het had niet veel nut, maar toch. Zodra we de terminal binnen komen, zetten we het op een rennen. Het is niet ver naar de bagageband en de bagage ligt er al, chill. We rennen weer door naar de incheckbalie van South African Airlines waar al een rij staat. We dringen uiteraard voor en helaas zit er net een nieuwe grondstewardess onder begeleiding en ze is ook nog chagarijnig. Het lijkt een eeuwigheid te duren voordat ze ons boarding passes heeft afgedrukt en zegt dan ook nog doodleuk dat we moeten rennen naar onze gate. Dat doen we dan ook maar, maar het is een flink eind, dus kapot moe en hijgend komen we aan bij onze gate, waar we uiteindelijk nog zat tijd hebben, aangezien het grondpersoneel alle tijd neemt voor het boarden. We hebben wel super relaxte stoelen bij een wand die business class, met economy scheidt. We hebben daarom veel beenruimte en niemand voor ons. De vlucht is goed, de service oke. We krijgen 2 maaltijden aangeboden en die zijn mwah. We kijken wat filmpjes, slapen wat en voordat we het weten zijn we al gearriveerd in Sao Paolo. Daar kunnen we iets rustiger aan doen, aangezien onze bagage wordt doorgelabeld. Eenmaal in het vliegtuig van Tam Airlines, wordt ons gemeld dat het vliegtuig een technisch mankement heeft en daardoor vertraging heeft, erg geruststellend. Gelukkig ben ik zo moe dat ik me er niet echt druk over kan maken. Verder spuit de stewardess nog 2 busjes anti muggenspray het vliegtuig in, erg apart, alle passagiers beginnen te kuchen, maar goed, geen Zika muggen in ieder geval aan boord, of niet meer. De vlucht is erg turbulent en is dus vertraagd, we krijgen nog een broodje aan boord en wat drinken. Ik ben blij als we eenmaal geland zijn. Op Buenos Aires moeten we door de douane, dit gaat gelukkig vrij snel en makkelijk. We proberen geld te pinnen maar alle geldautomaten op het vliegveld zijn leeg, heel apart. We boeken daarom maar een transfer naar onze Airbnb op het vliegveld. Prima te doen. Het gegeven dat communiceren in Zuid Amerika lastig gaat worden, wordt ons bevestigd aangezien bijna niemand op het vliegveld engels spreekt. Maar met handen en voetenwerk lukt het allemaal en iedereen is super behulpzaam. Onze hosts staan ons op te wachten en ook zij spreken geen engels, maar met google translate komen we er uiteindelijk ook. Het is een mooi, klein en schoon appartementje. We kijken nog even wat TV en vallen daarna als een blok in slaap.

9 september

We worden weer op tijd wakker en zijn moe. We hebben al besloten NIETS te doen vandaag en lekker bij te komen van de lange reis. Jorrit doet wat boodschappen voor het ontbijt. Lastig want je kunt niet pinnen in de supermarkt en we hebben nog geen geld. Dan maar met credit card betalen. Hij bakt een eitje voor ons en we kijken wat TV en zoeken uit hoe we met de boot en bus in Uruguay kunnen komen. We besluiten al snel dat we Uruguay gaan skippen. Het staat niet heel hoog op ons verlanglijstje en we willen wat meer van Chili zien. Ons appartement bevindt zich in een groot complex met op de hoogste etage een fitness ruimte en een zwembad. Wat werkt beter tegen een jetlag dan even lekker knallen in the gym. Helaas is de kleine fitnessruimte bezet en we wachten dan maar even op het dakterras bij het zwembad. Het is super mooi weer en vallen dan ook snel in slaap in de zon. Als we wakker worden neemt Jorrit een verfrissende duik in het koude zwembad..bikkel. Wanneer hij opgedroogd is duiken we de gym in. We zijn moeier dan we dachten dus het is pittig, maar wel lekker. Het is Jorrit's eerste ervaring in the gym (WTF??) en hij gaat dan ook als een beest tekeer. Ik doe het iets rustiger aan. Na een uurtje houden we het voor gezien, gaan lekker douchen, lopen naar de supermarkt, maar onderweg kom ik een schoonheidspecialiste tegen en besluit even mijn gezicht te laten reinigen. Jorrit gaat ondertussen wat wandelen en op zoek naar een ATM. Het duurt allemaal wat langer dan verwacht aangezien niemand in de praktijk engels spreekt. Gelukkig hebben we google translate. Na de behandeling die ok, maar amateuristisch is, lopen we maar naar de Subway omdat we inmiddels berehonger hebben. Ook daar spreekt niemand engels. Dan ineens staat er een jonge Argentijn achter ons en biedt aan om te vertalen. Wat een held. Hij bestelt voor ons en we nodigen hem uit bij ons te komen zitten. Hij vertelt dat hij een student is aan de technische universiteit vlakbij de Subway. Hij vertelt over Argentinië en de eetgewoontes. Argentijnen slapen graag uit, eten een licht ontbijt, 's middags een lichte lunch, daarna nog een keer een lichte lunch en eten pas om 21u. We kletsen wat verder over de geschiedenis van Argentinie en Buenos Aires en hij geeft ons wat nuttige tips. We krijgen zijn nummer zodat we hem kunnen appen als we wat willen weten of hulp nodig hebben. Helemaal blij met deze spontane ontmoeten met Axel, lopen we terug naar huis. Jorrit heeft inmiddels geld kunnen pinnen, waar hij 5 euro transactiekosten voor moet betalen. We kijken een filmpje, Godzilla, de enige originele engelse film die wordt uitgezonden. Jorrit valt halverwege al in slaap. Ik kijk 'm nog met moeite af en duik daarna snel in bed.