Dag 5 Buenos Aires

Na een lekker ontbijtje lopen we naar Cemetory Recoletta waar Eva Perron begraven ligt. Een lekkere wandeling van 45 minuten. Eenmaal aangekomen op de indrukwekkende begraafplaats, mogen we meelopen met een engelse guide. Zij laat alle bijzondere graven zien. Erg bekend zijn de vele katten die hier rondlopen. Ze zien er verzorgd en gezond uit. De guide vertelt dan ook dat er iedere dag een vrouwtje komt om hen water en eten te geven. Lief he! Sommige graven kosten ongeveer 400.000 pesos, wat neer komt op € 23.750,- Er zijn dus veel Argentijnen die een familiegraf verkopen. Uiteraard zien we ook het graf van Eva Perron, ofwel Evita, het is een relatief simpel graf. Niet teveel poespas. Evita ligt hier nog niet heel lang, omdat er meerdere coupes gepleegd zijn in Argentinie, waardoor zij de kist met Evita meerdere malen hebben moeten verbergen, onder andere in Europa.
Na het bezoek aan de cematory, lopen we het Recoletta shopping mall in. Maar de shopping malls hier zijn niet zo boeiend. Dus als snel lopen we weer richting onze wijk Montserrat waar we een fietstour hebben geboekt met een Engelstalige guide. We gaan richting La Boca, waar je dus als toerist eigenlijk niet alleen naar toe moet. In onze groep zit verder alleen een aardige Australier die bij een luchtvaartmaatschappij werkt en dus gratis mag vliegen, ontzettend gay, maar erg aardig en leuk. We fietsen richting La Boca en onderweg komen we langs een concentratiekamp waar politieke gevangen zijn gemarteld en gevangen gehouden, dit is nu een soort monument. Het kamp lag midden in een woonwijk, bizar. We fietsen eerst lang het voetbalstadion La Boca, in de kleuren geel en blauw. Net Ikea. De Argentijnen wisten maar niet welke kleuren ze het stadion zouden geven, dus besloten ze het de kleuren te geven van het eerstvolgende schip welke de haven in zou varen, dit was dus een zweeds schip. Zodoende. Hierna fietsen we door naar La Camanito. ‘Little Path’ in spanish. Een kleine wijk in La Boca, erg toeristisch, wel grappig om doorheen te slenteren. Er staan allemaal huizen die verschillende kleuren hebben, de guide vertelt dat de huizen vroeger geschilderd werden met restjes verf die ze in de haven konden ophalen.
Hierna fietsen we verder naar Puerto Madero, de duurste wijk van Buenos Aires. Dit straalt het ook wel uit. We zien veel wolkenkrabbers, een infinity pool. Puerto Madero ligt aan de Rio de la Plata. De haven van Puerto Madero ziet er erg Brits uit, wat klopt aangezien de dock door een Brit is ontworpen. Ook zien we de Puente de la Mujer, een brug die erg lijkt op de Erasmusbrug en ook ontworpen is door dezelfde architect. Het is inmiddels erg koud geworden en ik heb helaas geen sjaal bij me. De volgende dag heb ik dan ook onwijs keelpijn, maar goed. Het waait ook megahard. We fietsen verder langs de universiteit waar Maxima heeft gestudeerd, richting Plaza del Mayo, waar we al eerder geweest zijn. De guide vertelt de geschiedenis van de Mothers of the Plaza del Mayo. Erg indrukwekkend. Daarna fietsen we door naar het centrum en weer terug naar de bike rental shop. Een erg leuke tour, die 3,5 uur heeft geduurd. ’s Avonds staat er een balletshow op het programma in Teatro Colon, veel zin in. We lopen vanaf ons appartement naar het theater. Het is inmiddels donker, dus alle lichtjes van het theater branden, wat er ontzettend mooi en indrukwekkend uitziet, wauw. Wij mogen uiteraard niet via de hoofdingang binnen, omdat we ‘goedkopere’ kaarten hebben geboekt, van slechts 250 peso per stuk, ongeveer 15 euro. We moeten dus via een zij ingang binnen. Eenmaal bij de plaatsen aangekomen, zien we weer hoe indrukwekkend het theater is. Zo ontzettend mooi. Wat een ervaring. Helaas moeten we over de balustrade hangen om het hele podium te kunnen zien, maar dat is een kleinigheidje. We zien het orkest in ieder geval goed en de akoestiek is geweldig. We hadden ons vooraf beter moeten inlezen over het stuk, dan hadden we ongeveer geweten waarover het ging, maar goed. Het is schitterend en de balletdansers zijn subliem. Na 3 aktes is de show afgelopen en de Argentijnen blijven wel 10 minuten ‘bravo’ roepen. Kippenvel. Met een voldaan gevoel, maar kapot moe lopen we weer richting onze loft en vallen als een blok in slaap.