Overtocht Argentinie-Chili over Lago Pirehueico

Vandaag is het D-Day. Operation transbordador. Eerst maar eens laten bellen of de reservering door is gekomen. Op hun site stond dat ze om 8:30 open waren, pas een uur later gingen ze open. De reservering stond er in, maar we moeten wel met cash betalen (Chileense pesos) en er een uur van te voren zijn. En er was geen ATM machine in de buurt. Dus… tijdsdruk aangezien we geld moeten pinnen dan omwisselen dan tanken dan over de Argentijnse en Chileense grens (kan uren duren). We springen in de auto op zoek naar een wissel kantoor. Eerste aanwijzing klopt niet. We hebben er 1 gevonden, ik ga snel pinnen. De eerste pin automaat accepteert mijn kaart niet, ren naar de volgende en kom Jin tegen in een infocentre?? Ok pinnen, terug rennen en tanken. Getankt en met enige spoed richting de grens. Onverharde weg!! Inclusief haarspeld bochten, dit vertraagt behoorlijk. Toch maar het gas er op, wel voorzichtig want onze verzekering dekt niet alles. Het was wel een serieuze weg, het leek wel een rally parcours. Bochten liepen schuin naar binnen, al had ik het geld op mijn rug groeien had ik er wel even flink gas op willen zetten, maar helaas dat heb ik niet. We komen aan bij de 1e grenspost. 1 grote hal, 3 mensen en een hond. De mensen buigen zich over de nodige papierhandel, de hond schijt gewoon midden in de hal. 1 van de 3 besluit de hond maar eens uit te laten. Dan word onze bagage en auto gecontroleerd, we kletsen wat met 1 van de controleurs die er in zijn trainingspak bij staat. Je staat bijna nergens meer raar van op te kijken in dit land. Enfin, al met al kost het ongeveer 30 min, dat valt mee. Op naar de Chilenen. We komen aan en alles is een stuk netter en meer georganiseerd. We moeten langs 4 balies en dan word onze bagage en auto gecontroleerd. De rozijnen hebben het niet gered, de pepperspray wel! Bij de 4e balie moesten we een formulier invullen, gelukkig kregen we uitleg. Punt 4 was of we teveel geld bij ons zouden hebben, ze moest er zelf behoorlijk om lachen. Blijkbaar zagen wij er niet zo rijk uit. Punt 5 moesten wij onze kinderen opgeven, Jin wees naar mij. Als laatst ging onze bagage door de scan net zoals bij het vliegveld en we waren klaar. Ongeveer 45 min later, dit ging dus top! Ze hebben alles gecontroleerd onder de moterkap, onder de bekleding, bij de reserveband noem maar op. Maar niemand heeft ons gefouilleerd. Die 6 kilo wiet hebben we dus mooi mee kunnen smokkelen in onze onderbroek….grapje. Deze jongens snappen het! Ok laatste 5 KM onverharde weg en we zijn er. We zijn op tijd, we kunnen nergens betalen en er is nog geen boot, het zal wel. Ik kijk naar onze auto die een beetje scheef lijkt te hangen en ja hoor lekke band. Maakt niet uit, reserve band eronder geknald we hebben toch noch tijd. Nieuwe band er onder, autosleutels kwijt…… Zoeken zoeken kan toch niet weg zijn!? Zitten nog in de achterklep die omhoog staat…. Ok rust. We drinken een kopje thee met een vers gebakken empanada in het nabij gelegen restaurant. Als de boot komt mag eerst een grote vrachtwagen erop en dan wij. We gaan snel naar het bovenste gedeelte van het dek en staan lekker buiten. De zon schijnt pittig en er is geen wolkje in de lucht. We varen tussen de groen beboste bergen heen, over het Lago Pirehueico, schitterend met dit prachtige weer. Na een uur en 3 kwartier meren we aan in Puerto Fuy, we rijden direct naar het hotel om het verhaal met de lekke band te regelen. We moeten nu vanuit Chili naar Argentinië bellen, dit gaat gewoon niet. De beide landen kunnen gewoon niet met elkaar bellen! Dan maar onze reis agent bellen bellen bellen. Ondertussen heb ik met handen en voeten uit kunnen leggen aan onze Chileense receptionist wat er gaande is. Hij wist iemand in de buurt die ons kon helpen. Hij belde hem meteen op en zei “Eeeee Carlitooooh” ik kreeg allemaal associaties met ouwe maffiafilms maar goed het klonk toch wel betrouwbaar. Ondertussen waren er in Argentinië en in Chili allemaal mensen voor ons bezig die niet met elkaar konden bellen of samen werken, dus zijn Jin en ik in de auto gesprongen naar Carlito zo’n 8 KM verder op. Ergens in een soort woestijn dorpje komen we aan en er is niemand. Een jonge jongen doet naast de garage de deur open en verteld ons dat Carlito er aan komt. Eerst komt er een auto aan met een man en een vrouw, ze kijken ons aan en rijden verder. Dan komt de zelfde auto weer langs alleen dan zonder de vrouw, hij kijkt weer heel lang naar ons doet zijn raam open praat heel veel en wij verstaan heel weinig, en hij rijd weer weg. Even later komt hij weer alleen dan met Carlito. Relaxte peer gaat meteen aan de slag, ik zet de krik er alvast onder en hij knalt de gemaakte band er op. Het kost ons iets van 4,-. Voor het gemak eten we in het restaurant van het hotel, de wijn is super lekker en super cheap. Dat was onze dag in a nuttshel. Oh ja het hotel is super mooi en wij zijn de enige.